IN MEMORIAM
Θα την θυμόμαστε για την ευγένεια και το κριτικό πνεύμα της αλλά και την αφειδώλευτη ενθάρρυνση των πρώτων πολιτιστικών και οικολογικών μας αναζητήσεων.
_________
ΜΑΡΙΑ ΜΠΟΥΡΛΟΤΟΥ – ΛΕΒΕΝΤΗ
Στις 31 Ιανουαρίου 2022 έφυγε από κοντά μας η Μαρία Μπουρλότου – Λεβέντη.
Η μητέρα της Ευανθία, το γένος Μοναχολιά, ήταν λακωνοκαρυστιανής καταγωγής, και ο πατέρας της Γρηγόρης Μπουρλότος, λάκωνας. Ήταν εργάτης του Τιτάν και ανάπηρος του πολέμου της Αλβανίας.
Παρακολούθησε το δημοτικό και το γυμνάσιο στην Ελευσίνα και σπούδασε στην Πάντειο σχολή στη συνέχεια.
Με προοδευτικές – αριστερές καταβολές, πνευματικές-πολιτιστικές ανησυχίες, κοινωνικές και οικολογικές ευαισθησίες, ασχολήθηκε με τα κοινά από τα νεανικά της χρόνια.
Την είχε συνεπάρει η εποποιία της Εθνικής Αντίστασης και την είχε πληγώσει βαθύτατα ο αδελφοκτόνος σπαραγμός του Εμφυλίου πολέμου, καθώς και οι ακρότητες του μετεμφυλιακού κράτους, των οποίων είχε και προσωπική πικρή γεύση.
Στις εκλογές του 1959 εκλέχθηκε δημοτική σύμβουλος Ελευσίνος, η μόνη γυναίκα στο δημοτικό συμβούλιο, όπου υπηρέτησε με ζήλο κι αυταπάρνηση για πεντέμισι χρόνια και ανέπτυξε εξαιρετική δραστηριότητα στα δημοτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και περιβαλλοντικά προβλήματα της Ελευσίνας και της περιοχής της, καθώς και για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη γυναικεία χειραφέτηση. Πρωτοστάτησε στην επέκταση του σχεδίου πόλεως της Ελευσίνας και στις προσπάθειες που αναπτύχθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 60 στην Ελευσίνα για την προστασία του περιβάλλοντος από τις ανεξέλεγκτες βιομηχανικές και άλλες δραστηριότητες, σε μία εποχή που η οικολογία ήταν άγνωστη λέξη. Επιστέγασμα αυτών των αγώνων ήταν το Τιτάν να τοποθετήσει φίλτρα σε όλες του τις καμινάδες που ρύπαιναν την ατμόσφαιρα με πάνω από 100 τόνους τσιμεντόσκονη το 24ωρο.
Ήταν βασικό στέλεχος του Μορφωτικού Συλλόγου Ελευσίνος, υπεύθυνη της πλούσιας βιβλιοθήκης του, που κατασχέθηκε αργότερα από τη χούντα, και του περιοδικού το Φως.
Προικισμένη με ζωηρό πνεύμα, ευφράδεια, ανεξάρτητο χαρακτήρα, και ξεχωριστή πνευματική καλλιέργεια, είχε δυναμική παρουσία και διατύπωνε πάντα με παρρησία τη γνώμη της και την άποψή της στα δημοτικά και κοινωνικά πράγματα.
Ανταμοιβή για την προσφορά της ήταν η σύλληψη από τη χούντα την 21η Απριλίου 1967, μαζί με άλλους 20 ελευσίνιους αγωνιστές της αριστεράς, και η εξορία της στη Γυάρο μαζί με τους 10.000 εξόριστους από όλη την Ελλάδα. Ήταν η μόνη γυναίκα εξόριστος, σε κατάσταση μάλιστα εγκυμοσύνης, από όλο το υπόλοιπο του νομού Αττικής, Δυτικής και Ανατολικής.
Ασθένησε σοβαρά, κάτω από τις εξουθενωτικές συνθήκες της Γυάρου,. Γεγονός που προκάλεσε πανευρωπαϊκή κατακραυγή, όπως εκφράστηκε και σε επανειλημμένες εκπομπές από τα ραδιόφωνα BBC, Ντόυτσε Βέλλε, Γαλλίας, Μόσχας, και οδήγησε στην απόλυσή της, όπως και των 4 άλλων εγκύων, μεταξύ των άλλων 230 γυναικών εξορίστων.
Συνέχισε όλη της τη ζωή να λειτουργεί ως ενεργός πολίτης, να παρακολουθεί αδιάλειπτα τα πνευματικά, πολιτιστικά και πολιτικά δρώμενα, να συμμετέχει στα κοινά και να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, πάντα αθόρυβα και με ανιδιοτέλεια. Διάβαζε ασταμάτητα, μελετούσε, εμβάθυνε στα κείμενα της λογοτεχνίας, της ιστορίας, της πολιτικής.
Πίστευε στις αρχές της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της κατοχύρωσης ίσων δικαιωμάτων όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων. Στο σοσιαλιστικό όραμα με ανθρώπινο πρόσωπο, στην ειρήνη και την παγκόσμια συναδέλφωση. Ήταν κατηγορηματικά αντίθετη σε κάθε μορφή βίας και καταπίεσης.
Εξέφραζε σε όλη της τη ζωή, με το παράδειγμά της, το τόσο παρερμηνευμένο στις μέρες μας ήθος της αριστεράς, το υψηλό πνεύμα και το πραγματικό ανθρώπινο ήθος στην πιο αγνή μορφή του.
Ιδιαίτερα απαιτητική, πρώτα από τον εαυτό της και από τους πιο κοντινούς οικείους της, των οποίων ήταν ο πιο αυστηρός και αδέκαστος κριτής. Αφήνει πίσω της τον σύζυγό της, Θανάση Λεβέντη, και τον γιο της Σωτήρη.