Στην Διπλωματική του εργασία (την αφιερώνει στην μνήμη του πατέρα του Γιάννη) με τίτλο «Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ – Μία διαδικασία εκβιομηχάνισης και αποβιομηχάνισης ενός αστικού ιστού» ο Αρχιτέκτων Μηχανικός Λάζαρος Παναγιωτίδης εξετάζει την εξέλιξη της Ελευσίνας από τη δημιουργία της πρώτης βιομηχανίας στην περιοχή, το 1875, έως τις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα. Την περίοδο αυτών των περίπου 150 ετών άλλαξε δραστικά ο χαρακτήρας της πόλης, καθώς από ένα χωριό ήσσονος σημασίας μετατράπηκε σε μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές περιοχές της Ελλάδας.
Αρχικά πραγματοποιείται μια διαδικασία εκβιομηχάνισης του παραλιακού μετώπου και των περιχώρων της, μέχρι και τη δεκαετία του 1970. Από εκείνο το χρονικό σημείο και έπειτα ξεκινά μια διαδικασία αποβιομηχάνισης, κυρίως του αστικού ιστού της Ελευσίνας, η οποία ολοκληρώνεται μέσα σε λιγότερο από δύο δεκαετίες. Στη συνέχεια αναλύεται ο τρόπος που οι δύο αυτές αντικρουόμενες διαδικασίες επηρέασαν την πόλη και διαφωτίζεται το αποτύπωμα που της άφησαν. Η περιοχή συνεχίζει να αναπτύσσεται βιομηχανικά, πλέον μονάχα στα περίχωρα, αφήνοντας μεγάλα αστικά κενά στην πόλη, λόγω της εγκατάλειψης των χώρων των παλιών εργοστασίων.
Στην Διπλωματική εργασία ο Λάζαρος Παναγιωτίδης παραθέτει και αναλύει σε 4 φάσεις της διαδικασία της εκβιομηχάνισης. Στην συνέχεια περιγράφει την διαδικασία της αποβιομηχάνισης και τέλος επιχειρεί έναν επαναπροσδιορισμό του αποβιομηχανοποιημένου τοπίου της Ελευσίνας
Στόχος της ερευνητικής εργασίας είναι η εξαγωγή συμπερασμάτων για τον τρόπο με τον οποίο η Ελευσίνα θα μπορούσε να αναδείξει τον ιστορικό της πλούτο και ταυτόχρονα να εξυπηρετήσει τις σύγχρονες ανάγκες των κατοίκων της.
Μπορείτε να την διαβάσετε ολόκληρη ΕΔΩ