Τα νερά στα μάτια σου

 

Σόνια Ζαχαράτου

Τα νερά στα μάτια σου

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΤΟΠΟΣ»

Σελ.: 128• Σχήμα: 12X19,8

ISBN: 978-960-499-057-3• Τιμή: 9,90€

1^η έκδοση: Οκτώβριος 2012

 

 

 

Ένας από τους ελάχιστους έρωτες που η μνήμη τους αντέχει στο πέρασμα των αιώνων είναι αυτός του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αδριανού με τον νεαρό Αντίνοο. Το αφήγημα Τα νερά στα μάτια σου περιγράφει το ακραίο πάθος και τη σαρωτική δύναμη αυτού του έρωτα, που συγκλόνισε έναν αυτοκράτορα. Παρακολουθεί τους δύο εραστές στην απροσδόκητη γνωριμία τους, στις μακρινές περιπλανήσεις τους, στις μεθυστικές απολαύσεις τους, στις φιλοσοφικές αναζητήσεις τους, στις νυχτερινές, ερωτικές, έναστρες διαδρομές τους, στην άκρατη ζήλια και την καταστροφή που αναπόφευκτα επιφέρει. Και ταξιδεύει τον αναγνώστη στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία: στη Βιθυνία, στην αρχαία Ρώμη και στην αρχαία Αθήνα, στην Ελευσίνα και στα Ιερά Μυστήρια, στην Αίγυπτο και στη μεταφυσική σιωπή της ερήμου, στα νερά της Μεσογείου και του Νείλου. Τα νερά στα μάτια σου είναι μια βαθιά ερωτική εξομολόγηση, ένα αισθησιακό αφήγημα, που λαμβάνει υπόψη τη μία εκδοχή θανάτου του Αντίνοου, την αυτοκτονία, καθώς υπάρχει και η εκδοχή της δολοφονίας του από τον περίγυρο του Αδριανού.

 

Αποσπάσματα απο το βιβλίο.

[… Με ακριτομυθίες, μιαν άλλη φορά, μου μίλησες για τα Ιερά Μυστήρια της Ελευσίνας. Γνωστό μού ήταν ότι ήσουν μύστης, αλλά ήξερα ότι η ίδια η θεά είχε απαιτήσει να μη φανερωθεί ποτέ τίποτα στους αμύητους. Κι εγώ δεν ήμουν μυημένος. Και ταράχτηκα. Άρχισες, όμως, να περιγράφεις πράγματα απλά, μα και πάλι ξαφνιάστηκα σαν άκουσα ότι εκεί, στην πόλη της Δήμητρας και του Αισχύλου, σε είχαν αναγορεύσει και άρχοντα του γένους των Ευμολπιδών. Δεν ήξερα ποιο ήταν αυτό το γένος και τι μπορούσε να σήμαινε ο λόγος σου για μένα… Μήπως και σ’ έκαναν δικό τους; Μήπως οι υποχρεώσεις σου σε αποσπούσαν από τον έρωτά μας, για καιρούς;

«Είναι ύψιστη τιμή», γέλασες υπερήφανα, ανακατεύοντάς μου τα μαλλιά, «γιατί αυτοί κατέχουν το μέγιστο αξίωμα του Ιεροφάντη και τα ιερά. Αυτοί τα μεταφέρουν στην Αθήνα και πίσω ξανά στην Ελευσίνα, για τα Μεγάλα Μυστήρια. Δεν ξέρεις πόσο βαθιά είναι η συγκίνησή μου, Αντίνοε! Και μη φοβάσαι, θα σε παίρνω μαζί μου.»

Α! εκείνη η πομπή,σαν τις περιέγραφες… Ιερείς και ιέρειες να συνοδεύουν τα ιερά, βαστώντας κάνιστρα με καρπούς στο κεφάλι, και άρχοντες και λευκοντυμένοι έφηβοι, κρατώντας δόρυ και ασπίδα, να τ’ ακολουθούν… Να προπορεύεται το ομοίωμα του Ίακχου, του αρχηγέτη…  Και η Ιερά Οδός λουσμένη στο φως, στρωμένη με άνθη και καρπούς… Κι εσείς οι μύστες να κατεβαίνατε πριν στη θάλασσα του Φαλήρου για να καθαρθείτε και να προσφέρετε χοιρίδια για θυσία, για να γίνετε δεκτοί… Και με μυρτιές στεφανωμένοι, να προχωράτε… Και ν’ αντιλαλούν τα γέλια και τα πειράγματα… Και μέσα σ’ εκείνο το πανηγύρι, να μη ξεχνάτε τους θεούς… Να σταματάτε σε ιερά και σε βωμούς, για ικεσίες, θυσίες, υμνωδίες…

Ένιωθες δέος όταν σκεπτόσουν πόσο βαθιά στο παρελθόν χάνονταν οι ρίζες των Μυστηρίων, και πώς ο Όμηρος υμνούσε τα πάθη της Δήμητρας… Κι όταν, φτάνοντας στο ιερό, στεκόσουν στο φρέαρ που κάποτε στεκόταν και η θεά περιμένοντας την επιστροφή της κόρης της από το βασίλειο του Πλούτωνα, και από το ίδιο ύψωμα αντίκριζες την ίδια θάλασσα που αντίκριζε κι εκείνη, μελαγχολούσες… Τη σκεπτόσουν, σαν να ήταν κοντινός σου άνθρωπος…]

_____________ 

[ Πόλεμος για δύο ήταν κι αυτός, υπόγειες φωνές, βουβές φωνές, κόκκινα φιλιά, μαύρα φιλιά, λόγια μισά, λόγια σκοτεινά, σκοτεινές και οι αντανακλάσεις του ιδρώτα μας στο απέναντι θαμπωμένο κάτοπτρο.

            Άδειαζε το φεγγάρι το γαλάζιο του στα λευκά σεντόνια και στα γιασεμιά τού παραθύρου, άδειαζαν και ξαναγέμιζαν παλίρροιες πόθου κι έρωτα τα σώματά μας που μοσχοβολούσαν απολλώνια δάφνη και θυμάρι, τα σώματά μας που έκρυβαν θύελλες πάθους και μαζί παγίδες απόγνωσης.

            Το πρόσωπό σου δεν ήταν αυτό που έως τότε ήξερα, την αλαζονική σου έκφραση δεν την είχα ξαναδεί και δεν μπορώ να την ξεχάσω, την κουβαλώ πάντα σε μια γωνιά μου.

            Εσύ δεν ήσουν εσύ, ήσουν ο τιμωρός, εγώ δεν ήμουν εγώ, ήμουν ο ικέτης, ήμασταν δυο ξένοι σε μια μάχη που οι όροι της όμως συνεχώς ποδοπατιώνταν κι ανατρέπονταν, όπου γινόσουν εσύ ο ικέτης κι εγώ ο τιμωρός, σε μια μάχη μέχρις εσχάτων…

(…)

Την επομένη, χωρίς να σηκώσεις το βλέμμα για να με κοιτάξεις, χωρίς να μου απευθύνεις καν το λόγο, μου χάρισες ένα χρυσαετό.

Δεν σε ευχαρίστησα.

Σου είπα μόνο

«αφιέρωμα κάνω τον χρυσαετό, Αδριανέ, στων

ματιών σου τα νερά. Αφιέρωμα στο θαύμα των νερών σου» ]

_________________________________________________

Η Σόνια Ζαχαράτου είναι δημοσιογράφος. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Εργογραφία:

Ο εχθρός μου, θεατρικό, εκδ. Μπαρτζουλιάνος, 2012

Ρόδινη Στάχτη –Μαρία Θηρεσία Καρλότα, ιστορικό αφήγημα, εκδ. Εξάντας, 2011

Τρεις νύχτες του Αυγούστου (και μία ημέρα), μυθιστόρημα, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2009

Πανσέληνος παρά κάτι, πεζοποιήματα, εκδ. Αστάρτη, 1989

Συμμετοχή στη συλλογική έκδοση Μάρμαρα του Παρθενώνα– Ιστορία μίας κλοπής ή η κλοπή της Ιστορίας  (2ο βραβείο για την ελληνική γλώσσα από την Asociacion Cultural Helenica «Nostos» για το διήγημα «Το πένθος της σελήνης») edit. Trama, 2010