Νίκος Τσαβολάκης, 15 χρόνια αλλού…

Μας πήρε περίπου 15 χρόνια για να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά δε μας έκανες πλάκα … ότι δεν ήταν μια από τις συνηθισμένες φάρσες σου. Μάταια περιμέναμε τη λαχανί μεταχειρισμένη vespa να κατηφορίζει φουριόζικα τη Δήμητρος και να μπαίνει αντίθετα στο ρεύμα της Χατζηδάκη. Εξάλλου ούτε ο ταξιτζής ούτε ο τροχονόμος σε πίστεψαν τότε…

ΝΙΤΣΑΒ ζεις, στην Βοσκοπούλα, στον Θερινό της Παραλίας, στην Πλατεία Ηρώων που έχει (ακόμα) πολλή …πλάκα, μέσα από τα γελοιογραφήματά σου με τα ανθρωπάκια και τα αγγελάκια σου στην Μεσημβρινή, τους σταυρούς και τους τάφους στα βιβλία σου, τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, τις ατάκες σου, το αξεπέραστο ευφυές χιούμορ σου, την πηγαία σεμνότητα, το λιτό βίο σου και την πανάγαθη ψυχούλα σου.

Δεν υπήρχε πρώτο πρόσωπο στο λεξιλόγιό του. Πάντα πρόθυμος.
«Να δώσουμε, να δώσουμε! », μετά από κάθε ανάγκη για την μηνιαία συνδρομή.
«Να φτιάξουμε κάτι, να φτιάξουμε!», μετά από κάθε αίτημα για ένα σκίτσο για την «Πόλη» ή το «Στάχυ» ή για ένα πλακάτ.
«Τα λέμε, τα λέμε!», στο τέλος κάθε τηλεφωνήματος.

Ποτέ δεν έφυγε ένα «μαλάκα» από το στόμα του. Περίμενε τι λόγια θα βγουν από το στόμα μας και υπερυψώνοντας γουντυαλλενικά τα φρύδια αναποδογύριζε ταχυδακτυλουργικά τις λέξεις και αποκάλυπτε, ίσως, το πραγματικό κρυφό τους νόημα χαϊδεύοντάς μας, στο τέλος, φιλικά τον ώμο μήπως και παρεξηγηθούμε…

ΝΙΤΣΑΒ ζεις, με τις απίθανες ατάκες, τα συνθήματα και τα στιγμιότυπα που μας άφησες χαραγμένα ανεξίτηλα στην μνήμη μας:

• «Περισσότερα τα χαρτόνια από τους κατοίκους διαδηλωτές!»: για τα αντιπυρηνικά πλακάτ που σκιτσογράφησες για την εκδήλωση για το Τσέρνομπιλ το 86 στην Πλατεία Ηρώων.
• «Ο μόνος κερδισμένος στις εκλογές ήταν ο …Καριώτης!»: για τον προμηθευτή των μικροφωνικών εγκαταστάσεων στις εκλογές…
• «Πως να βγάλουμε Δήμαρχο με Ζακυνθινό υποψήφιο!»: σαρκάζοντας από μικροφώνου τους συνυποψηφίους τους της Οικολογικής στις Δημοτικές εκλογές του 1990…
• «Αποθείωση του ντήζελ και αποθέωση της ασυδοσίας!»: για την επέκταση της ΠΕΤΡΟΛΑ

Με τις κρέμες κάθε πρωί στην Βοσκοπούλα, με χούφτες πασατέμπο στον Πανελευσινιακό, καταϊδρωμένος στην καμπίνα του θερινού σινεμά, με σαγιονάρες φουριόζος πάνω στην μηχανή BMW που κλάπηκε και την vespa που χάθηκε, με την αχώριστη φαιοπράσινη μπλούζα «με το σταυρό στο χέρι» και το συνοφρυωμένο βλέμμα, στο τελευταίο σου βιβλίο λίγο «πριν» χωρίς να πάρουμε τίποτα χαμπάρι…

Μένουν οι φωτογραφίες σου – με την OLYMPUS και με φιλμ μισό καρέ – σε εκείνο τον κυριακάτικο περίπατο του ’91 στις εσχατιές της πόλης, της πόλης που πονούσες με τον δικό σου τρόπο.

Ούτε ένα λήμμα στη Wikipedia δεν φτιάξαμε για σένα. Μια οδός στον Παράδεισο παραμένει ακόμα ανώνυμη μέχρι να φορέσει το όνομά σου…

χ.χ

26/6/2018